jaren zagen bomen van herinnering om
de spiegelwanden
vernietigen het voorlaatste beeld
de pen schrijft te obscuur de dingen die helder zijn
maar niet te accepteren
we vragen niet meer
we aarzelen niet meer
we wachten niet meer
we trekken onze schoenen en jas aan
en lopen de drukgolf tegemoet
imagine all the people
waiting on a train
de laatste van deze era
het pakijs kruipt naar het zuiden
evacuatie
de warmte van schaars hout
de liefkozende stilling van honger door gepekeld vlees
een gezin
een hallucinatie aan eenzaamheid
gekraak gesteun
blauwe bevroren takken met rood ijs gevuld
oogbollen glazige laag
kadavers
verloren bewustzijn
zij lacht en schreeuwt en danst
tot ze beeft morgen